mycie statków

W czasach mojego dzieciństwa jedzenie było z ogródka, mięso i kiełbasy jak zabito świnię albo wystało się je od 5.00 rano w kolejce, kury biegał po podwórku, jajka i rosół był zawsze świeży a małe żółte kurczaczki karmiliśmy zbożem z ręki. Na pewno było to jedzenie ekologiczne.Na zdjęciu tata pokazuje mi jakiegoś zwierzaka z obejścia, może to królas albo kociamber.

Dziadek lubił futrować chabas, ale inni też lubili jeść mięso. Kicha, sosyska, leberka i galart też mogły być. Wpuclim też ze smakiem plyndze z pyrek i szagówki. Na śniadanie inni jedli twarożek ze szczypiorkiem a my gzik ze sznytlokiem. Do pracy dorośli zabierali sznytki z obkładem, bo mieli  spust do żarcia.

Latem zbieraliśmy angryzd, świntojanki czerwone i czarne, dżuzgawki, fioletowe glubki, jesienią pomarańczowe korbole a wiosną małe, czerwone redyski. Po posiłkach moja babcia myła statki, a my wiedzieliśmy, że to chodzi o naczynia. Po pyrki chodziło się do sklepu czyli do piwnicy a po zakupy do składu. Po jedzeniu to co zostało, wynosiło się do skrytki.

Książki o gwarze poznańskiej znajdziecie tutaj

Słowniczek wyrazów wg kolejność ich użycia w tekście.

kociamber - kot

futrować - jeść

chabas - mięso

kicha - kiełbasa

sosyska -parówka

leberka - watrobianka

galart - mięso w galarecie

wpucnąć - zjeść

plyndze z pyrek - placki ziemniaczane

szagówki - kopytka

gzik - twarozek

sznytlok - szczypiorek

sznytka - kromka 

obkład - 

spust do żarcia - apetyt do jedzenia

angryzd - agrest

świntojanki - porzeczki

dżuzgawki - truskawki

glubki - sliwki

korbole - dynie

redyski - rzodkiewki

sklep - piwnica

skład - sklep

skrytka - spiżarnia

statki - naczynia

Jestem rodowitą Wielkopolanką  jak wszyscy moi przodkowie.  Jedni dziadkowie i drudzy mówili gwarą poznańską. Dlatego kojarzy mi się ona z dzieciństwem, zapachem gotującej się śleperyby i szlajaniem po chynchach. Moi rodzice już nie mówili gwarą, czasami tylko wtrącili jakieś popularne słówko. I tak, żeby ocalić od zapomnienia, zaczęłam zapisywać słówka i wyrażenia. Niektóre rozbawiają mnie do łez.

Zapraszam do przeczytania - buty do latania