21w. Szlakiem kwitnących tulipanów - Chrzypsko

W Chrzypsku Wielkim od lat organizowane są Festiwale Tulipanów. Na majówkę do gospodarstwa pana Bogdana Królika ściągają tłumy. Nazywają go polskim królem tulipanów.
Tulipany pochodzą z terenów dzisiejszej Turcji. Sułtan Sulejman podarował flamandzkiemu dyplomacie te kwiaty i ich cebulki. A nazwa tulipanów pochodzi od tureckiej nazwy turbanu.

W tym roku tulipany zaczęły kwitnąc wcześniej, ale udało się zobaczyć końcówkę ich kwitnienia.
Na specjalnym polu można było wykopać tulipana z cebulką za 1 zł. A na dużej plantacji obejrzeć wiele różnych odmian. Dla dzieci były przeróżne atrakcje a dla wszystkich festyn. Na końcu postu są zdjęcia tulipanów z kolekcji: papuzie, strzępiaste, wyglądające jak lilie, lub piwonie.
Udało mi się też znaleźć ostatnie kwitnące tulipany odmiany Lech Kaczyński, Bronisław Komorowski czy Irena Szewińska.

Dwór w Chrzypsku był w rękach Chrzypskich do XVII w. Później należał do Katarzyny Opalińskiej, żony króla Stanisława Leszczyńskiego i przeszedł przez wiele rąk m.in. był własnością Bnińskich i Kierskich.

2 km za Chrzypskiem są Charcice. Pierwszym ich właścicielem w XII w. był Czarcicki, a wieś nazywano Czarczice. W XIV w. kupił ją Karcicki i przemianowano ją na Karczicze, a została Charcicami, kiedy właścicielami zostali Charciccy. W okresie porozbiorowym przeszła w ręce niemieckie . Pałac wybudowano w 1840 dla Ottona von Sauder. Potem majątek przeszedł do rodziny von Hantelmannów. Otto Handelmann przybył do Polski z Dolnej Saksoni, miał dwóch synów i córkę. Pierwszy syn był lotnikiem w czasie I wojny światowej, ożenił się z księżniczką Elisabeth von Finckenstein i osiadł w Charcicach. Po jego tragicznej śmierci, kiedy przyłapał w swoim parku przemytników, majątkiem zarządzał drugi brat, który zmarł bezpotomnie podobnie jak ich siostra.

Oryginalny pałac w Śródce wzniesiono dla Karola von Seydlitz i jego żony Seweryny z Dziembowskich. Ciekawostką jest fakt, że Karol, jego ojciec i jego dziadek ożenili się z Polkami, co w tamtych czasach stanowiło ewenement ponieważ Polacy unikali Niemców.

W pobliżu Łężeczek, przy szosie do Pniew znajduje się punkt widokowy z piękną panoramą Jeziora Chrzypskiego. 1 stycznia 2001 roku odsłonięto tam sympatyczny pomnik grzyba, podobno pierwszy pomnik odsłonięty na świecie w III tysiącleciu. Jezioro Chrzypskie darzę szczególną sympatią, ponieważ spędzaliśmy nad nim wielokrotnie rodzinne wakacje.

W Białokoszy przed Pniewami jest śliczny pałacyk nad jeziorem. W 1798 otrzymał go w darze od Fryderyka Wilhelma III podpułkownik Christian von Massenbach, świetny matematyk, teoretyk wojskowości, strateg, polityk. W latach 1804-1805 zbudował tu parterowy dwór. To właśnie w nim napisał słynne czterotomowe wspomnienia, w których wyraźnie krytykował wiele posunięć wojskowych pruskiej armii. Z rozkazu samego króla cały nakład dzieła został zniszczony.

Pniewy znane są z Sanktuarium Urszuli Ledóchowskiej. Julia Ledóchowska (1865-1939) bardziej jest znana pod zakonnym imieniem Urszula. Urodziła się w niezwykłej rodzinie ziemiańskiej: brat Włodzimierz pełnił funkcję generała zakonu jezuitów, Maria jej siostra została błogosławioną - zwano ją "apostołką Afryki", zaś bratanek Mieczysław był kardynałem. Julia w wieku 24 lat wstąpiła do zakonu urszulanek. Była przełożoną klasztoru w Krakowie, działała wśród Polaków w Rosji, Finlandii, Szwecji i Danii.

Dzięki funduszom otrzymanym z Norwegii założyła w 1920 w Pniewach Zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego (tzw. szarych), zajmujące się wychowywaniem i kształceniem dziewcząt. W 1983 papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną, a 20 lat później kanonizował. Tutejsza szkoła istniała nawet w czasach komunistycznych. Obok w kaplicy znajduje się sarkofag Matki Założycielki z jej relikwiami, sprowadzonymi w 1989 z Rzymu. W klasztorze niezmieniona pozostała niewielka, skromna cela św. Urszuli.

Pałac w Kaźmierzu, wzniesiony w stylu neogotyku romantycznego, został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, z fundacji książąt Sachsen-Coburg-Gotha. Na początku XX w. „stary” pałac przebudowany został przez nowych właścicieli miejscowości, rodzinę Schlinke.

Początki Kaźmierza sięgają Bolesława Chrobrego, który sprowadził tu zakonników. Było to 5 pustelników i król Bolesław podarował im dużo złota, zakonnicy je królowi oddali, ale zbójcy napadli samotnię, aby ukraść to złoto i kiedy go nie znaleźli, wymordowali wszystkich. Historię tę zapisał Jan Długosz. Na pamiątkę jest 5 kamieni wmurowanych w ścianę kościoła

Kościół w Kaźmierzu jest najstarszy w diecezji poznańskiej. Kaplicę św. Anny ufundował Jan Niegolewski. W głównym ołtarzu jest cudowny obraz Maryi Panny z Dzieciątkiem. Cenna jest figura MB z 1500 roku. Przepiękne są gwiaździste sklepienia.

Nazwa wsi Napachanie, wywodzi się najprawdopodobniej od słowa „napachać” czyli nawąchać (ze względu na okoliczne łąki) albo od słowa "pchać" (w nawiązaniu do sposobu orki). Na początku XV w. właścicielem wsi był Wincenty de Napachanie, a od XIX w. niemiec Rudolf Grieble. To dla niego został zbudowany pałac w stylu renesansu północnoeuropejskiego. Sam projekt był na tyle interesujący, że znalazł się w ówczesnym czasopiśmie Berliner Architekturwelt. Z tej wsi pochodzi Antoni z Napachania, syn sołtysa, wieloletni rektor Akademii Krakowskiej w XV w i nadworny kaznodzieja Zygmunta Augusta.

Mapka wycieczki. Poznań-Chrzypsko-Charcice-Śródka-Białokosz-Kaźmierz- Napachanie-Poznań ok 150 km